De man met de $100.000 borsten

Het begon met een onschuldig spelletje backgammon. Spelen voor $300 per punt lijkt niet onschuldig, maar voor Brian Zembic en JoBo was het dat. JoBo speelde normaal gesproken om veel grotere bedragen en Brian stond er om bekend dat hij de gekste weddenschappen om veel geld aanging. Op de één of andere manier kwam het gesprek op borstvergrotingen en JoBo meldde dat hij het maar raar vond dat vrouwen dat zichzelf aandeden. Brian vond het niet zo gek. Maggie, een gezamenlijke vriend, leek er redelijk blij mee.
“Wat zou jij er van vinden als je er de hele dag mee rond moest lopen?” vroeg JoBo. Brian moest lachen. “Weet je wat”, zei JoBo, “ik geef je $100.000 als jij implantaten neemt.” Er werd afgesproken dat Brian het geld alleen zou krijgen als hij de implantaten een jaar zou houden.

In de maanden die volgden maakten ze grappen over hun weddenschap elke keer als ze iemand met implantaten zagen. Het leek er niet meer van te komen tot JoBo Brian aanraadt om bepaalde aandelen te kopen. Terwijl Brian dit doet, verkoopt JoBo als een gek zijn aandelen, waardoor Brian een flinke som geld verliest. Als wraak besluit Brian de weddenschap daadwerkelijk aan te nemen, maar JoBo zegt dat hij te lang heeft gewacht.

Zoals zo vaak als gokkers een onenigheid hebben over een weddenschap vragen ze een groepje bevriende gokkers om de zaak te bekijken en een uitspraak te doen. De groep besluit dat de weddenschap nog geldig is en Brian kan op weg naar de plastisch chirurg.

De eerste twee weken na de operatie blijft Brian in bed. Hij durft nauwelijks te kijken, maar elke keer als hij kijkt moet hij lachen: “Ik heb tieten!”. Als JoBo het nieuws hoort is hij geschokt. Hij biedt Brian $50.000 om ze er weer uit te halen. Brian weigert en zegt die $100.000 binnen te gaan slepen. “Dan wil ik wel waard voor mijn geld,” zegt Jobo, “kom naar de club.”
Op de club zijn de reacties verschillend. Sommige mannen durven niet te kijken, andere kunnen er geen genoeg van krijgen. JoBo moet er zo hard om lachen dat hij bijna stikt. “Het is het elke cent waard als je deze een jaar houdt”, lacht hij.

De eerste weken houdt Brian zijn borsten angstvallig verborgen. Met wijde truien lukt het prima. Al gauw komt hij er echter achter dat vrouwen zijn borsten wel interessant vinden. Veel vrouwen blijken nieuwsgierig naar hoe het is om seks te hebben met een man met borsten. “Ik had het al niet slecht, maar sinds ik borsten heb, heb ik nog meer seks”, aldus Brian.

De deadline van een jaar naderde gestaag, Brian ontving zijn geld, maar na 18 maanden had hij zijn borsten nog steeds niet weg laten halen. Hij verkocht de filmrechten voor zijn verhaal en elk jaar werd hem gezegd dat het goed voor de promotie zou zijn als hij zijn borsten nog zou hebben als de film er uiteindelijk kwam. En dus hield hij zijn borsten.

Bron: The Man With The $100,000 breasts

Bestaan er ook goochelwedstrijden?

Tijdens optredens wordt mij wel eens gevraagd of er ook goochelwedstrijden zijn. Die zijn er zeker. Gister zat ik in de jury bij het Nederlands Junioren Kampioenschap goochelen en dat is dan ook een mooie gelegenheid om te vertellen hoe het er bij zo’n wedstrijd aan toe gaat.

Bij de meeste wedstrijden in Nederland worden de richtlijnen van het F.I.S.M (Fédération Internationale des Sociétés Magiques), de internationale goochelbond, gehanteerd. Dit betekent dat een act niet langer mag duren dan tien minuten. Voor op het podium staat een groen lampje. Deze gaat branden op het moment dat de deelnemer begint met zijn act. Na negen minuten wordt de lamp oranje ten teken dat hij nog één minuut heeft. En na die ene minuut wordt de lamp rood. Is de deelnemer dan nog bezig dan volgt puntenaftrek of zelfs disqualificatie.

De beoordeling wordt gedaan door een jury. Deze bestaat vaak uit vijf à zes mensen en zijn goochelaars die over het algemeen verstand van zaken hebben. Soms zit er ook een leek in de jury, iemand die geen verstand van goochelen heeft. Vaak kijkt zo iemand op een andere manier naar een act en biedt hij de jury een frisse kijk op het getoonde.

De deelnemers worden vervolgens beoordeeld op verschillende punten: goochelvaardigheid, presentatie, aankleding, entertainmentwaarde en originaliteit. Een goede goochelvaardigheid betekent dat de deelnemer de technieken die hij gebruikt goed uitvoert. Verschillende goocheltrucs hebben een verschillende moeilijkheidsgraad. Sommige trucs zijn heel makkelijk om te doen, sommige juist heel moeilijk. Uiteraard moet de jury daar verstand van hebben. Hoe moeilijker de truc, hoe meer punten een goede uitvoering oplevert. Doe je een truc waarvan de jury geen flauw idee heeft hoe het werkt, dan weten ze natuurlijk niet hoe moeilijk de techniek was die gebruikt werd, maar het feit dat de jury gefopt werd is natuurlijk ook bonuspunten waard.

Presentatie en aankleding heeft alles te maken met hoe de deelnemer over komt. Dat hoeft niet zo zeer te zijn of de spullen en taalgebruik netjes is, maar vooral met de consistentie van de presentatie en aankleding. Speelt de deelnemer een zwerver, dan moet hij er juist niet netjes uit zien. En dan doet hij ook geen trucs met een fonkelnieuw spel kaarten, maar met een stapeltje verfomfaaide kaarten uit een kapot doosje.

Als een act een hoge entertainmentwaarde heeft, dan betekent dat niets anders dan dat je je als publiek goed hebt vermaakt. Het kan betekenen dat je veel hebt gelachen of dat je juist ademloos op het puntje van je stoel hebt zitten kijken.

Originaliteit heeft twee kanten. Aan de ene kant heeft het een beetje te maken met hoe je jouw geheel presenteert. In de act waarmee ik in 2010 Nederlands Kampioen werd, gaf ik een toeschouwer de rol van valsspeler, inclusief tekstboekje. Vervolgens leek het dus alsof hij al het zware werk deed. Dat leverde vast en zeker punten op voor originaliteit.
De andere kant van originaliteit heeft te maken met de trucs die gedaan worden. Veel goochelaars kennen wel een variant van elke truc. Als je nu een truc doet met een onverwachte wending of uitkomst, of in een bijzondere uitvoering, dan geldt dat als origineel.

Zoals elke jurysport is het beoordelen van een goochelact heel erg subjectief en het kan dan ook lastig zijn om een uitslag te geven waar iedereen zich in kan vinden. Ook wij hadden gister het één en ander te discussiëren, maar uiteindelijk was er een uitslag waar elk jurylid volledig achterstond en de prijswinnaars hebben hun prijs dan ook dik verdiend. Gefeliciteerd jongens!

Card Punch

Punched Card
Als mensen aan gemerkte kaarten denken, dan zien ze vaak een scene uit de film Shade voor zich: even met je ogen knijpen en opeens verschijnt er op de achterkant van de kaarten een groot cijfer. Er zijn echter veel verschillende manieren om kaarten te merken en de meeste werken niet op deze manier. De markeringen die gemaakt worden met onderstaand gereedschap zijn zelfs helemaal niet bedoeld om te zien. Ze zijn bedoeld om te voelen.

Het principe is heel simpel: je prikt met een naald in de beeldzijde van de kaart, waardoor er op de rugzijde een bultje ontstaat dat voelbaar is. Natuurlijk kun je hiervoor gewoon een simpele naald gebruiken, maar dat levert wat problemen op. Op deze manier is het bijvoorbeeld heel lastig om consistent op dezelfde plek een bultje te maken of om het bultje elke keer even groot te maken. Dus is er door valsspelers een apparaatje bedacht dat hierbij kan helpen: de card punch.

Het apparaatje bestaat uit een strookje metaal dat zodanig gebogen is dat hij als een soort knijpertje gebruikt kan worden. Er boven op is een buisje gesoldeerd waarin een naald past. Een schroef die in de zijkant van de buis past, zorgt ervoor dat de naald op zijn plek blijft. De naald wordt er zo diep ingestoken dat hij net met een puntje tussen de uiteinden van de metalen strip uitkomt. Een kaart wordt er tussen gestoken en door de strip samen te knijpen prikt de naald in de kaart.

Card Punches

De rechter punch op de foto is één van de goedkopere en die brengt dan ook al meteen enkele problemen met zich mee. Het gat waar de naald doorheen moet is eigenlijk te groot, waardoor de schroef de naald buigt. Hierdoor zal het puntje aan de onderkant niet elke keer op dezelfde plek komen als je de naald vervangt. Verder is de ruimte tussen de uiteinden van de strip heel groot, waardoor je heel hard moet knijpen om het gewenste resultaat te krijgen. Knijp je een keer niet hard genoeg, dan is de markering niet meer te voelen.

De linker punch heeft deze problemen opgelost. De naalden zijn in een omhulsel geplaatst welke precies in het gat past en de uiteinden van de strip liggen veel dichter bij elkaar waardoor je minder hard hoeft te knijpen. Toch heeft deze punch ook nog enkele problemen. Tijdens het gebruik komt er druk op de naald waardoor deze de neiging heeft om naar boven te schuiven. De schroef houdt dat tegen, maar door veel gebruik zal de naald op den duur ongemerkt iets naar boven schuiven, waardoor de markeringen weer te klein zullen zijn.
Verder is het lastig om de naald exact de juiste hoeveelheid te laten uitsteken. Je moet de naald met de hand op de goede plek zetten en vervolgens de schroef vastdraaien. Omdat het hier echter om fracties van een millimeter gaat is dat bijna niet te doen.

Inmiddels is er een verbeterde versie op de markt die ook deze problemen oplost. In plaats van de naalden met een schroef op zijn plek te houden, zijn de naalden zelf in een schroefdraad bevestigd. Deze kunnen in het daarvoor bestemde gat worden gedraaid en met behulp van een inbussleutel kan de naald zeer nauwkeurig op de gewenste hoogte worden gezet. Omdat de naald zelf met schroefdraad vastzit, schuift hij tijdens gebruik ook niet omhoog. Er zijn voor deze punch ook extra naalden met verschillende scherptes verkrijgbaar. Zo kun je de bult op je kaart zo klein maken als je zelf wilt.

Improved Card Punch

Zelf je kaarten merken? Je kunt hier een punch bestellen: CARDSHARK Online

Catch Me If You Can

The true story of a real fake

Veel mensen hebben er waardering voor als criminelen op ingenieuze wijze zonder geweld een grote slag weten te slaan. Ben jij één van deze mensen, dan ga je dit boek geweldig vinden.

Het vertelt het verhaal van Frank W. Abagnale. Op 16-jarige leeftijd liep hij van huis weg om zich achtereenvolgens als piloot, dokter, advocaat en docent voor te doen. In de tussentijd sleepte hij ook nog $ 2.5 miljoen binnen met nagemaakte checks. En dat allemaal voordat hij 21 werd.

Je zult versteld staan over hoe eenvoudig Abagnale (of Williams of Conrad of Adams zoals hij zichzelf ook noemde) mensen voor de gek wist te houden. Geregeld lijkt het alsof hij door puur geluk op een bepaalde zwendel stuit, vaak ook zitten ze op ingenieuze wijze in elkaar. Altijd vergen ze echter veel bluf en dat heeft Abagnale. Het is één ding om te zeggen dat je piloot bent, maar om vervolgens doodleuk de ‘dead-head’ plaats in de cockpit op te eisen op tal van vluchten vergt toch een zekere mate van lef.

Een dergelijke crimineel ontkomt uiteindelijk niet aan de sterke arm der wet, en zo ook Abagnale niet. Zo vertelt hij over zijn verblijf in twee geheel verschillende gevangenissen wat betreft omgang met gevangenen om dit weer te vervolgen met de geslepen manier waarop hij aan de FBI weet te ontsnappen als hij door Zweden wordt uitgeleverd aan de Verenigde Staten.

Dat dit allemaal werkelijk is gebeurd, maakt het nog leuker om te lezen. Het boek blijft natuurlijk wel geschreven door een meester-leugenaar, dus wellicht moet je sommige gebeurtenissen met een korreltje zout nemen. Dat neemt niet weg dat het boek heerlijk wegleest en ook al beschouw je het geheel als fictie, dan nog is het een zeer aangenaam boek om te lezen.

Waardering:
Waardering: 4 van 5

Het boek is inmiddels verfilmd en is dus ook op DVD verkrijgbaar:
Boek: Catch Me If You Can
DVD: Catch Me If You Can