Drugs en hoeren

Toen ik in 2004 vijf weken in Las Vegas was, verbleef ik in een appartementencomplex met de naam Budget Suites. Zoals de naam aangeeft, was dat lekker goedkoop en dat kwam mij goed uit. Ik wist toen nog niet dat dat ook betekende dat er waarschijnlijk mensen woonden waar je misschien geen contact mee wil. Maar goed, zoals uit de rest van dit verhaal zal blijken was ik in die tijd wat naïef.

De eerste middag dat ik op het complex rondliep werd ik aangesproken door een vriendelijke enthousiaste vrouw die me van alles vroeg en blij leek te zijn dat ik er was. Wat een warm welkom dacht ik nog. Ze zag er wel wat mager uit. Later die middag werd ik op mijn kamer gebeld door dezelfde vrouw. Ze was nog steeds vriendelijk en vroeg of ik het goed vond als ze wat kwam drinken. Altijd leuk om mensen beter te leren kennen dus waarom niet?

Eenmaal in mijn kamer aangekomen duurde het niet lang voor ze vroeg of ik haar $10 wilde geven zodat ze wat eten kon kopen. Ze bood zelfs aan om me als tegenprestatie oraal te bevredigen. Dat had ik niet zien aankomen (had ik al gezegd dat ik wat naïef was?). Omdat ik de beroerdste niet was, liet ik weten dat dat niet nodig was, maar dat ik het geen probleem vond om even een broodje voor haar te smeren als ze zo’n honger had.

Na het broodje voor haar gesmeerd te hebben duurde het niet lang voor ze er weer vandoor ging. Zonder een hap van haar broodje te hebben genomen. Zo’n honger had ze dus blijkbaar helemaal niet. De resterende vijf weken op het complex ben ik ook niet meer door haar aangesproken.

De eerste dagen werd ik ook regelmatig aangesproken door verschillende jonge mannen met de vraag: “Do you like to party.” Nou, ik had wel zin in een feestje. Dus na een vrolijk “Sure!” van mijn kant kon ik kiezen welke drugs ik het liefst wilde. Ook dat had ik niet zien aankomen. Nu ben ik niet zo van de drugs, dus nadat ik de jongeman hoop op een mooie deal had gegeven moest ik hem toch teleurstellen.

Blijkbaar ging het verhaal van de naïeve Hollander die niet aan drugs doet snel de ronde op het appartementencomplex, want hoewel ik er vijf weken was ben ik na die drie dagen nooit meer uitgenodigd voor een feestje.

Ontmoeting met een valsspeler

In 2004 was ik ruim vijf weken in Las Vegas om een opleiding tot blackjackdealer te volgen. In deze blogpost kun je daar meer over lezen: Valsspelen op de dealerschool. Ik had gehoord dat er elke woensdag een goochelclub bijeenkwam en ik ben hier twee keer naar toe geweest. Het was geen traditionele bijeenkomst zoals we in Nederland kennen, waar iedereen lidmaatschap betaalt en de leden in een zaaltje hun trucs aan de rest van de club laten zien. Deze club kwam bijeen in een kroeg. Iedereen kon er gewoon bij zijn en de goochelaars lieten onderling hun trucs zien in plaats van het voor de hele groep te doen. Beide keren dat ik er was waren er ook enkele ‘beroemde’ goochelaars, zoals Bob Kohler en Allan Ackerman. Waarschijnlijk niet bekend bij het lekenpubliek, maar in de goochelwereld zullen de meeste hen kennen.

Allan Ackerman staat bekend om zijn geweldige techniek met kaarten en het was geweldig om hem in het echt bezig te zien. Hij zat rustig aan een tafeltje een colaatje te drinken en om de zoveel tijd kreeg hij een enorme grijns op zijn gezicht en dan kwam er weer een geweldige kaarttruc uit zijn handen.

Naast deze bekende goochelaars ontmoette ik daar ook een echte valsspeler: Rod the Hop. Over het internet had ik deze naam al eens gehoord en het verhaal ging dat hij deze naam had gekregen omdat hij één bepaalde valsspeeltechniek tot in de puntjes beheerste: de hop, in goochelaarskringen beter bekend als de pass. Deze techniek bestaat er uit het kaartspel ongemerkt te couperen, dat wil zeggen de onderste helft van het spel stiekem bovenop te leggen.

Deze techniek wordt bijvoorbeeld bij pokerspelletjes gebruikt. In homegames schudden en delen de spelers vaak om de beurt. Na het schudden is het gebruikelijk om de persoon rechts van de deler te laten couperen. Als de deler een valsspeler is en bijvoorbeeld heeft gezorgd dat de goede kaarten onderop het spel eindigen, dan zorgt het couperen ervoor dat die kaarten niet meer onderop liggen, maar ergens midden in het spel. Als de deler dit couperen nu ongedaan kan maken door middel van de hop, dan liggen de kaarten weer netjes onderop en kan hij ze met behulp van de bottom deal aan zijn partner delen.

Goochelaars gebruiken deze techniek bijvoorbeeld om een gekozen kaart die in het midden van het spel is gestopt stiekem bovenop te krijgen. In de loop der jaren heb ik tal van goochelaars deze techniek zien gebruiken en hoewel ze de techniek vaak goed beheersen is er voor de oplettende kijker altijd wel iets verdachts te zien. Als valsspeler kun je dat natuurlijk niet hebben. Niet alleen mogen de mensen niet zien wat je doet, ze mogen zelfs niet vermoeden dat je iets gedaan hebt. Dus moet de techniek niet goed zijn, hij moet perfect zijn.

Uiteraard vroeg ik Rod the Hop of hij mij zijn techniek voor de hop kon laten zien en dat deed hij graag. Hij liet de bovenste kaart zien, liet mij couperen, pakte het spel op en vroeg: “Wat vond je er van?” Ik was eerlijk gezegd nog aan het wachten tot hij een beweging maakte. Toch lag die ene kaart weer bovenop. Het is dat het mijn eigen spel was, anders had ik gedacht dat er gewoon meerdere van die kaarten in het spel zaten. Hij liet het me nog enkele keren zien en elke keer zag ik niets. Geen enkele beweging die er op kon wijzen dat hij het spel gecoupeerd had.

Hij vroeg mij ook om iets aan hem te laten zien. Na wat hij mij had laten zien, durfde ik dat eigenlijk niet meer. Gelukkig drong hij aan en ik liet hem een false shuffle zien. Hierbij lijkt het alsof je de kaarten schudt, maar het hele spel blijft op volgorde liggen. Hij vertelde mij dat hij op dat moment bezig was met een baccarat scam in het casino waar hij als dealer werkte. Hierbij houdt een speler bij in welke volgorde de kaarten uit het spel komen. Vervolgens doet hij een false shuffle, zodat de kaarten in dezelfde volgorde blijven. De speler weet nu exact in welke volgorde de kaarten uit het spel komen en wint dus elke keer. Uiteraard vond ik het vreemd dat hij zoiets vertelde terwijl hij er nog midden in zat. Hij kende mij verder helemaal niet en voor het zelfde geld kon ik het casino dit verhaal vertellen. Het is dus maar de vraag in hoeverre dit verhaal waar is.

Het resulteerde echter wel in een tip die hij mij gaf voor false shuffles. Het was een tip die er voor zorgde dat de shuffle er nog natuurlijker en eerlijker uitzag. Een tip die net dat ene puntje dat je zou kunnen verraden wegpoetst. Een tip die je alleen van een echte valsspeler kan krijgen omdat er voor hen veel meer op het spel staat bij het uitvoeren van de techniek.

Wat die tip is? Die houd ik voor mezelf. Maar vraag me gerust eens om een false shuffle te laten zien, hopelijk kan ik je verbazen.

Valsspelen op de dealerschool

In 2004 ging ik voor vijf weken naar Las Vegas om een opleiding te volgen tot blackjackdealer. Het leek me leuk om tijdens mijn optredens te kunnen zeggen dat ik in Las Vegas was opgeleid en wie wil er nu niet een tijdje naar Las Vegas.

Dealerschool

De Nevada Gaming School bevond zich in een wijk niet ver van de strip. Het was dezelfde dealerschool als de school waar Beau van Erven Dorens naar toe ging in zijn programma De Wereld van Beau:gokken . Het was ongeveer 45 minuten lopen van het appartementencomplex waar ik zat, wat in juli niet echt te doen is met temperaturen van boven de 40 graden Celsius. Als arme student had ik ook geen behoefte om elke keer een taxi te nemen en daarbij moest het beetje geld dat ik over had gewoon vergokt worden. Dus besloot ik als echte Hollander een fiets te kopen. Walmart verkoopt alles, dus ook fietsen.

De school zelf was een kleine ruimte volgepakt met casinotafels waar studenten de verschillende spellen met elkaar speelden en elkaar afwisselden als dealer. Uiteraard werd er hier niet om echt geld gespeeld. De eerste dag kwam ik tegelijkertijd met iemand anders als nieuweling aan. Het eerste wat ons geleerd werd, was hoe je in het casino kaarten hoort te schudden. Het meisje dat tegelijkertijd met mij was aangekomen, had zo te zien nog nooit van haar leven kaarten aangeraakt en zij had dus flink wat te oefenen. Ik goochelde toen al bijna tien jaar en kon meteen door naar het volgende.

De cursus bestond vooral uit het spelen van blackjack waarbij de studenten elkaar afwisselden als dealer. Docenten liepen rond en gaven de ‘dealers’ tips en hints. Af en toe vond er een gezamenlijke les plaats waarbij één van de docenten een bepaald onderwerp aan de groep uitlegde.

Een groot gedeelte van de tijd besteedde je dus aan het spelen van blackjack omdat andere studenten ook dealer moesten spelen. Dat kon je zien als verloren tijd. Na een paar dagen had ik daar genoeg van en bedacht ik een manier om die verloren tijd nuttig te besteden.

Valsspelen op school

Ik was daar om tijdens mijn optredens als valsspelende blackjackdealer te kunnen zeggen dat ik in Las Vegas was opgeleid. Zou het dan niet mooi zijn, als ik daar ook daadwerkelijk valsspeeltechnieken leerde? Natuurlijk kende ik al verschillende technieken, maar die had ik tot dan toe alleen nog maar thuis voor de spiegel geoefend. Ik was niet van plan om ze in een echt casino te gebruiken, maar hier had ik de kans om ze in een setting te oefenen die verdacht veel leek op de ‘echte wereld’.

En dus besloot ik om de tijd die ik als speler doorbracht te gebruiken om valsspeeltechnieken van spelers te oefenen. Ik hield kaarten achter, verwisselde kaarten en won meer dan de andere studenten. En dat allemaal in een omgeving waar ik niet bang hoefde te zijn om betrapt te worden. De dealers waren studenten en waren dus vooral bezig om geen fouten te maken. Die hadden geen tijd om op te letten of iemand vals speelde. En zou ik wel betrapt worden met een kaart in mijn hand, dan was er nog steeds niets aan de hand. De hele ruimte was bezaaid met kaarten en het was dus helemaal niet gek om een kaart in je hand te hebben.

Ben ik daarna nooit in de verleiding gekomen om de technieken die ik daar oefende in het echt te gebruiken? Niet echt. Hoewel ik me op die school geen zorgen hoefde te maken, was de spanning die ik voelde aanzienlijk groter dan wanneer ik die technieken tijdens optredens gebruikte. Als het voor het echt zou zijn, zou dat nog erger zijn en ik denk niet dat mijn hart dat aan zou kunnen.

En het zou ook niet eerlijk zijn natuurlijk.