Punchboards

Posted on January 31, 2014 by Peter Woerde

Punchboards werden tot laat in de jaren vijftig van de vorige eeuw massaal geproduceerd in Amerika. Ze kunnen gezien worden als kleine loterijen. Voor een bepaald bedrag mag iemand met een pin een gaatje in het bord prikken (foto 1). Het bord is ongeveer een centimeter dik en als één van de gaatjes in het karton met de pin doorboort wordt, dan komt er een piepklein gevouwen papiertje aan de achterkant uit (foto 2). Op dit papiertje staat of de deelnemer een prijs heeft gewonnen.

In het geval van bovenstaande bord (foto 3), kostte het 10 cent om mee te spelen en als er een kaart op het papiertje stond die hoger was dan 7, dan won de speler. Er zitten 1200 gaatjes in en volgens het etiket op de achterkant zat er $70 aan prijzen in verstopt. Het leverde de uitbater dus $50 winst op.

Valsspelers verkochten deze boards, maar zorgden er voor dat ze de ‘sleutel’ kenden. De sleutel gaf aan waar de winnende loten verstopt zaten. Na het board verkocht te hebben, lieten ze een partner de winnende loten uitsteken en zo maakten ze dikke winst.

Spaghetti in tweeën breken

Posted on January 29, 2014 by Peter Woerde

Ken je iemand die denkt dat hij sterk is? Dan is dit een mooie weddenschap voor hem. Wed dat hij een ongekookte spaghettisliert niet in tweeën kan breken.

Laat hem de spaghetti ‘sliert’ aan beide uiteinden vasthouden waarna hij mag proberen de sliert in tweeën te breken. Dit lijkt een koud kunstje, maar in de meeste gevallen zal de sliert niet in tweeën breken als hij gebogen wordt, maar in drieën of vieren. Aangezien de weddenschap was dat hij de sliert in tweeën moest breken heeft hij verloren.

Hoe komt het dat de spaghetti niet in tweeën breekt? Dat raadsel werd pas in 2005 opgelost door de natuurkundigen Basile Audoly en Sebastien Neukirch. Na breekproeven met deegwaar van verschillende lengte en dikte ontdekten zij dat elastische golven in de pasta de breuken kunnen verklaren. Het komt erop neer dat je de spaghetti buigt tot de eerste breuk. Die eerste breuk veroorzaakt een snelle schokgolf door de twee helften waardoor de sliert terugbuigt tot voorbij de rustpositie. De spaghetti, verzwakt door de eerste buiging, breekt opnieuw. Die tweede breuk kan eenzelfde reactie veroorzaken waardoor de pastasliert opnieuw veert en er een volgend, kleiner stuk afbreekt.

Als je de gebroken pasta bekijkt, zie je dat de breukvlakken in tegengestelde richting tot elkaar liggen. Als in het middelste, kleinste stuk de eerste breuk van rechtsboven naar linksonder loopt, gaat de tweede van linksboven naar rechtsonder.

Lukt het jou wel om spaghetti in tweeën te breken? Laat het hieronder weten.

Schaakgrootmeester

Posted on January 27, 2014 by Peter Woerde

Niet iedereen kan schaken, maar met de weddenschap van deze week kun je je voordoen als een echte schaakgrootmeester. Je wedt namelijk dat je meerdere schaakpartijen tegelijk kan spelen tegen verschillende tegenstanders en dat je minimaal net zo veel partijen zal winnen als verliezen. De persoon met wie je de weddenschap afsluit mag zelfs bepalen tegen wie je speelt.

Om dit voor elkaar te krijgen zorg je dat je tegen een even aantal spelers zit en speel je tegen de helft van je tegenstanders met wit en tegen de andere helft met zwart.
Laat een tegenstander die met wit speelt eerst een zet maken en doe vervolgens zelf exact deze zet op een bord waar jij met wit speelt (en waar jij dus moet beginnen).
Wacht tot de tegenstander van dit tweede spel een tegenzet doe en doe vervolgens dezelfde tegenzet bij het eerste spel. Wacht hier weer tot je eerste tegenstander een zet doet en doe dezelfde zet in het andere spel. Je blijft dit herhalen tot er een winnaar is.
Zo spelen dus eigenlijk deze twee tegenstanders tegen elkaar en fungeer jij als tussenpersoon. Het mooie hieraan is, dat wanneer de ene tegenstander van jou wint, jij van de andere zult winnen. Je kunt dit met meerdere tegenstanders doen, zolang het maar een even aantal is zodat je je tegenstanders in paren tegen elkaar kan laten spelen. Je wint altijd net zo vaak als dat je verliest dus het aantal winstpartijen is minimaal net zo groot als het aantal verliespartijen, zoals je in de weddenschap stelde.

Domino

Posted on January 20, 2014 by Peter Woerde

Deze keer een weddenschap met een spelletje dat iedereen wel kent: Domino. Bij dit spel leg je steentjes waarop twee getallen staan tegen elkaar aan. Je mag hierbij alleen dezelfde getallen tegen elkaar aan leggen. Doe je dit goed, dan kun je alle steentjes in een lange rij aan elkaar leggen. De weddenschap is dat jij kan voorspellen welke twee getallen er aan het uiteinde liggen.

Wat de anderen niet weten is dat jij stiekem één steentje hebt weggehaald. Bij een complete set dominostenen geven de stenen aan het uiteinde altijd hetzelfde getal. Deze kun je dus ook aan elkaar leggen waardoor een cirkel ontstaat. Als jij nu één steentje weghaalt, ontstaat er weer een lange rij, maar nu met aan het uiteinde de getallen die op het steentje staan dat jij hebt weggehaald. Het maakt niet uit welk steentje je weghaalt, zolang er maar twee verschillende getallen op het steentje staan.

Zo speelde Italiaanse pokerspeler vals

Posted on January 17, 2014 by Peter Woerde

Vaak zijn bij nieuwsberichten over valsspelen de details onjuist of erg ongeloofwaardig. Op 27 september 2013 verscheen het volgende bericht op de website van het Algemeen Dagblad (Zo speelde Italiaanse pokerspeler vals):

Een Italiaanse pokerspeler is in Frankrijk veroordeeld voor valsspelen. De man gebruikte speciale contactlenzen en verliet met zijn zakken vol geld het casino van Cannes.
De oplichter gebruikte infraroodcontactlezen om vals te spelen in het casino van Cannes. Zijn aanpak maakte indruk op de rechter. Die had het over het eerste bedrog van die aard en een opmerkelijke combinatie van oude technieken met hightech.
Stefano Ampollini (56) trok in augustus 2011 naar het casino met onzichtbare inkt en de contactlenzen die hij online in China gekocht had voor 2.000 euro.
Samen met een handlanger ging hij aan de slag. Zijn handlanger maakte met gebaren duidelijk welke kaarten belangrijk waren. Samen verlieten ze het casino met 70.000 euro.
De Italiaan had de smaak te pakken en keerde enkele maanden later terug naar het casino. Hij won opnieuw 21.000 euro aan de pokertafel. Bij het verlaten van het gokpaleis werd hij door agenten in de boeien geslagen.
Het is niet duidelijk hoe het casino lucht kreeg van zijn praktijken. In een gelijkwaardig geval van fraude werd een valsspeler in de VS ontmaskerd met bewakingscamera’s. Hij bracht onzichtbare inkt aan op de sleutelkaarten en deed dat stiekem onder tafel. Ook de Italiaan werkte met de onzichtbare inkt, schrijft Direct Matin.
Ampollini glimlachte toen de rechter hem prees voor de verfijnde manier waarop hij te werk ging. Toch veroordeelde hij de valsspeler tot twee jaar gevangenis en een boete van 100.000 euro.

Ook in dit bericht staan enkele onjuistheden of ongeloofwaardige beweringen:

De valsspeler maakte gebruik van infraroodcontactlenzen en blijkbaar werd dit door de rechter het eerste bedrog van dien aard genoemd. Onder andere in het boek ‘Marked Cards and Loaded Dice’ van Frank Garcia wordt deze methode echter al beschreven. Dit boek dateert uit 1962.

Zijn handlanger zou hem met handgebaren duidelijk hebben gemaakt welke kaarten belangrijk waren. Waarom zou dat nodig zijn? Om kaarten te merken moet je ze in handen hebben. Je kunt ze dan net zo goed zelf even bekijken. Het is ook logisch dat je dat doet bij poker, hoe weet je anders welke kaarten je hebt? Je kan dan ook zelf bepalen welke kaarten gemerkt moeten worden, je hebt geen handlanger nodig die je de belangrijke kaarten met handgebaren aanwijst.

In een vergelijkbaar geval bracht iemand stiekem onder tafel onzichtbare inkt aan op de kaarten. Toen ik in 2004 in Las Vegas aan een blackjacktafel ging zitten en mijn kaarten met twee handen oppakte werd ik al door de dealer toegeschreeuwd dat dat maar met één hand mocht. Als dat al niet kan dan ga je het zeker niet voor elkaar krijgen om kaarten onder de tafel te houden om ze op je gemak te merken.

Met zoveel twijfelachtige ‘feiten’ in zo’n kort bericht kun je je afvragen of de beste man überhaupt wel vals speelde. Waarschijnlijk was het ook geen Italiaan.

Drugs en hoeren

Posted on January 10, 2014 by Peter Woerde

Toen ik in 2004 vijf weken in Las Vegas was, verbleef ik in een appartementencomplex met de naam Budget Suites. Zoals de naam aangeeft, was dat lekker goedkoop en dat kwam mij goed uit. Ik wist toen nog niet dat dat ook betekende dat er waarschijnlijk mensen woonden waar je misschien geen contact mee wil. Maar goed, zoals uit de rest van dit verhaal zal blijken was ik in die tijd wat naïef.

De eerste middag dat ik op het complex rondliep werd ik aangesproken door een vriendelijke enthousiaste vrouw die me van alles vroeg en blij leek te zijn dat ik er was. Wat een warm welkom dacht ik nog. Ze zag er wel wat mager uit. Later die middag werd ik op mijn kamer gebeld door dezelfde vrouw. Ze was nog steeds vriendelijk en vroeg of ik het goed vond als ze wat kwam drinken. Altijd leuk om mensen beter te leren kennen dus waarom niet?

Eenmaal in mijn kamer aangekomen duurde het niet lang voor ze vroeg of ik haar $10 wilde geven zodat ze wat eten kon kopen. Ze bood zelfs aan om me als tegenprestatie oraal te bevredigen. Dat had ik niet zien aankomen (had ik al gezegd dat ik wat naïef was?). Omdat ik de beroerdste niet was, liet ik weten dat dat niet nodig was, maar dat ik het geen probleem vond om even een broodje voor haar te smeren als ze zo’n honger had.

Na het broodje voor haar gesmeerd te hebben duurde het niet lang voor ze er weer vandoor ging. Zonder een hap van haar broodje te hebben genomen. Zo’n honger had ze dus blijkbaar helemaal niet. De resterende vijf weken op het complex ben ik ook niet meer door haar aangesproken.

De eerste dagen werd ik ook regelmatig aangesproken door verschillende jonge mannen met de vraag: “Do you like to party.” Nou, ik had wel zin in een feestje. Dus na een vrolijk “Sure!” van mijn kant kon ik kiezen welke drugs ik het liefst wilde. Ook dat had ik niet zien aankomen. Nu ben ik niet zo van de drugs, dus nadat ik de jongeman hoop op een mooie deal had gegeven moest ik hem toch teleurstellen.

Blijkbaar ging het verhaal van de naïeve Hollander die niet aan drugs doet snel de ronde op het appartementencomplex, want hoewel ik er vijf weken was ben ik na die drie dagen nooit meer uitgenodigd voor een feestje.

Op de krant

Posted on January 8, 2014 by Peter Woerde

Deze weddenschap kun je mooi als vervolg op deze weddenschap gebruiken: Op één been. Nadat je hebt laten zien dat zij niet eens op één been kunnen staan wed je dat iemand je niet van een stuk krant af kan duwen als jullie er beiden op staan zonder dat hij ook van de krant af moet, zelfs niet als jij op één been gaat staan.

Het geheim van deze weddenschap is zo dat je hem maar één keer kan doen, dus zorg dat je goede weddenschappen sluit. Heb je goede weddenschappen gesloten dan ga je als volgt te werk. Leg een krant in een deuropening, zo dat één helft aan de ene kant van de dorpel ligt en de andere helft aan de andere kant. Zet je vriend in de ene kamer, sluit de deur, laat hem op de krant gaan staan en ga zelf ook op de krant staan. Om je er vanaf te kunnen duwen moet hij van de krant af om de deur te openen en bij jou te kunnen.

Heb je deze weddenschap uitgeprobeerd? Deel je ervaring dan hieronder.

Op-één-been

Posted on January 6, 2014 by Peter Woerde

Heb je vrienden die graag opscheppen over hoeveel drank ze wel niet op kunnen? Dan is deze weddenschap een goede manier om hen de drankjes te laten betalen.

Als de betreffende vriend weer eens opschept, zeg dan dat hij helemaal niet veel drank op kan en dat je zelfs durft te wedden dat hij na één biertje al niet meer op één been kan staan. Als hij er al één op heeft, kun je meteen beginnen.
Zet hem met zijn rechterschouder tegen de muur en zorg dat zijn rechterbeen ook tegen de muur staat. Laat hem nu zijn linkerbeen optillen. Omdat zijn zwaartepunt verder van de muur af zit dan zijn rechterbeen, zal hij naar links vallen.
Makkelijk verdiend biertje!

Deze weddenschap met succes toegepast? Deel het hieronder.

Facebook

Waarom boek je een goochelaar voor je nieuwjaarsborrel?

Posted on January 3, 2014 by Peter Woerde

Deze maand staan er weer tal van nieuwjaarsborrels gepland. Even aan het eind van de middag of in de avond met collega’s of zakelijke relaties een borreltje drinken en een laatste oliebol eten. Gezellig natuurlijk, maar het is wel vaak hetzelfde.

Voor een nieuwjaarsborrel een goochelaar boeken is dan ook een uitstekend idee. Veel goochelaars zijn gespecialiseerd in het optreden in settings zoals je die bij nieuwjaarsborrels vaak tegenkomt. Verschillende groepjes mensen die met elkaar staan te praten onder het genot van een drankje en een hapje. De goochelaar gaat de zaal door en vertoont bij elk groepje enkele trucs. Dat kan variëren van 5-15 minuten en soms komt de goochelaar meerdere keren langs, afhankelijk van het aantal mensen en de tijd dat hij geboekt is.

Het voordeel van deze manier van optreden is dat het doel van de bijeenkomst niet voorbij geschoten wordt, terwijl er wel een duidelijke meerwaarde gegeven wordt. Iedereen kan nog steeds met alle mensen praten waarmee hij wil praten, je hoeft niet een uur lang stil naar een show te zitten kijken. Daarnaast biedt het ook een mooi gespreksonderwerp. Zeker bij borrels voor zakelijke relaties, zullen er veel mensen zijn die elkaar niet kennen. Een gesprek opstarten is dan soms lastig. Als de goochelaar langs is geweest zal dit vaak als opening gebruikt worden voor een gesprek: “Ongelofelijk, hé?”, “Hoe doet ie dat toch?”. Het zijn maar korte zinnetjes, maar hierdoor zijn ze in gesprek en vandaar is het een kleine stap om verder over elkaars werkzaamheden te praten.

Hoe lang boek je een goochelaar?

Voor dit soort evenementen raad ik altijd een uur aan per 50-60 mensen. Dat is lang genoeg om iedereen ook daadwerkelijk wat te kunnen laten zien, maar niet zo lang dat de goochelaar om de haverklap weer voor je neus staat. Het moet natuurlijk wel leuk blijven.

Wat nu als er maar een man of 30 is? Geen probleem. Veel goochelaars hebben ook de mogelijkheid tot het geven van een centrale act in combinatie met het rondlopen. Dit hoeft ook weer geen uur te duren. Tien tot twintig minuten is genoeg. Het gaat er om dat de mensen even vermaakt worden en daarna weer met elkaar kunnen praten. Ook voor grotere groepen is een centrale act een goede toevoeging. In dit geval kan de goochelaar tijdens het rondlopen misschien niet iedereen bereiken door de beperkte tijd, maar door de centrale act heeft iedereen de goochelaar toch aan het werk gezien.

Overtuig uw baas, collega, uzelf er dus van een goochelaar te boeken. Het maakt de standaard nieuwjaarsborrel een stuk leuker waardoor uw borrel (en dus uw bedrijf) beter in het geheugen van zakelijke relaties komt te staan.

Meer weten?

Voor meer informatie over de optredens van Peter op nieuwjaarsborrels of andere gelegenheden kunt u hier contact opnemen: Contact opnemen met Peter

De Valsspeler

Blog van een valsspeler

Monthly Archives: January 2014